De zomerweiden van Kirgistan

15 juni
Sinds eergisteren heeft Henk Dheedene, adjunct eindredacteur van De Tijd, ons vervoegd. Hij is goed gezelschap en voelt zich direct thuis in de groep.
Hij werkt aan een artikel voor de krant van zaterdag. Het is leuk te zien hoe hij zich verwondert over dingen die wij al heel gewoon vinden. Zo merkt hij o.m. op hoe handig wij al zijn met die trucks en hoe we ons als lokalen in het stadsverkeer mengen.
Bij het uitrijden van Andijan krijgen we al onmiddellijk zicht op het hooggebergte van Kirgistan. Voor ons ligt het Ferghana gebergte met toppen tot 4800 m. Meer zuidelijk, richting Tajikistan ligt het nog hoger Pamir Alay gebergte met reuzen van 7800m. En zuid-oostelijk, naar de Chinese grens de Kokshal-Tau. 40 % van het land ligt boven de 3000m en 3/4 hiervan is bedekt met eeuwige sneeuw en gletsjers.
Het weer is schitterend. De bergen zien er veelbelovend uit.
De grensformaliteiten verlopen vlot voor de passagiers, maar voor de chauffeurs en de jeeps is het weer een lange lijdensweg.

Wachten op de wagens en chauffeurs aan de grens.

Om 14.00 u. komen ze eindelijk onder applaus het grensterrein buiten gereden. Iedereen is nu ongeduldig om nog wat van de rest van de dag te maken. We logeren in Osh vandaag, ongeveer 20 km van de grens, maar we rijden het dorp voorlopig voorbij zonder in te checken en trekken de bergen in, tot op 2500 m., naar de zomerweiden van de nomaden. Overal op de groene berghellingen zie je hun typische tenten, yurts staan. Mensen in hun dagelijks doen, kinderen spelen rond die yurts of lopen achter koeien of paarden aan, kleurig wasgoed of beddegoed hangt aan de lijn, kaas hangt uit te druipen. Overigens, een lokale specialiteit hier is kymys, een gefermenteerde paardenmelk.

Een heel idyllisch, pastoraal landschap. De bergen glooien in ronde toppen, en alles is groen groen groen. Dit land is van een ongeziene schoonheid. We wandelen wat rond, tientallen foto’s worden geschoten, we schudden handen, worden overal aangesproken, we dansen mee met een uitgelaten trouwpartij of een groepje studenten die op bezoek zijn.

De mensen hebben die mooi bruine gezichten met rode wangen die je in het hooggebergte ziet. Mannen dragen een hoge witte vilten muts, bijna een mijter, de ak kalpak.

De zon gaat onder in een prachtig licht wanneer we terug naar beneden, naar Osh rijden voor een nacht in een homestay. Altijd verrassender dan een hotel, veel authentieker en leuke contacten, maar geen wifi. En voor avondmaal eten we met zijn allen een beshbarmak, ook ‘vijf vingers’ genoemd, omdat je het met de vijf vingers eet. Een bord lintnoedels getopt met gekookt lams- en paardenvlees. Moet je eens proberen, morsig maar smakelijk.